It libben. Het leven. Het is me toch wat, zeg.
De afgelopen twee jaar ben ik veel vrienden kwijtgeraakt. Heb ik nieuwe vrienden gemaakt. Ik kom aan, ik val af. Soms heb ik heel veel zin in mijn nieuwe studie, soms (meestal) word ik er alleen maar nerveus van.
Ik heb net wat blogberichten teruggelezen, en dat was toch behoorlijk confronterend. Misschien moet ik ook deze blog maar deleten - teveel nare herinneringen kleven aan mijn schrijfsels hier.
Ik wil bepaald niet beweren dat ik nu beter ben - verre van dat- maar zoals ik toen was? Nee, ik geloof dat dat toch wel wat veranderd is.
Bovendien weet ik niet wie dit leest. Ik bedoel, het zal me een zorg zijn als een vreemde dit leest maar... wat als bekenden het lezen, van mijn blog weten zonder dat ik dat weet? :\ Ik zou het bijzonder naar vinden. Wat ik hier schrijf, is niet iets wat ik irl zomaar eruit zou flappen.
Wie weet begin ik nog eens met een nagellak blog. Of zie ik nog eens het nut van deze blog bijhouden of bijwerken. Maar dit is een voorzichtig afscheid, een afscheid van iets waar ik niet geheel trots op ben. Een afscheid van woede, verdriet en heel veel pijn.
Ik ben nog steeds depressief. Ik worstel nog steeds met Asperger. Maar ik heb niet langer zin om daarover te bloggen, en het met de buitenwereld te delen. Als je me kent en om me geeft, dan weet je me wel te bereiken.
