Je moet veel kikkers neuken om erachter te komen dat prinsen niet bestaan

(Jezus Christus ik moet echt een leven zoeken buiten mijn blog. En niet bloggen maar aan mijn baggerscript werken. FML. Oh en de titel is het resultaat van wéér een slapeloze nacht)

[1 januari 2011]
Zachtjes kleedde Diane zich aan, terwijl haar verovering van gisteravond - blond, gebruind, lachende blauwe ogen - nog lag te snurken. Ze zag hoe kwijl uit zijn mond over zijn kin op het hoofdkussen droop en trok een gezicht of ze in een citroen had gebeten. Walgelijk.

Nog een laatste blik in de spiegel, twee handen door haar haar om het er gekunsteld-warrig uit te doen zien in plaats van ik-heb-gisteravond-seks-gehad-met-een-halfvreemde-warrig, en weg was ze.

Haar vriendin, Irene, had haar gisteravond per sms gevraagd af te spreken bij hun gebruikelijke koffietentje. De kwaliteit was zo-zo, maar de koppen waren gróót en de stroopwafels waren om van te watertanden.

En zo belandde ze weer op de vaak gevisiteerde locatie, dit keer achterin de zaak. Irene zat al op haar te wachten, terwijl ze nijdig met haar ogen gaten probeerde te boren in de ruggen van het stel dat op hun gebruikelijke plekje zat bij het raam, waar de zon net naar binnen viel en hun handen aangenaam verwarmde.

'En, hoe was het?' vroeg ze quasi-nonchalant, suiker in haar koffie strooiend en tegelijkertijd het schuim van haar lepeltje likkend.

Diane haalde haar schouders op 'Niks bijzonders. Hij was nogal dronken dus het was vooral wham-bam-dank-u-wel-madame. Daarna viel ie in slaap en moest ik,' hier trok Diane een verontwaardigd gezicht; Irene leunde voorover, die bekende 'vertel me alles' blik in haar ogen, 'het zelf afmaken, als je begrijpt wat ik bedoel'. Nors knikte ze in de richting van haar vriendin, die haar aankeek met ogen de grootte van soepkommen.

'Néé. Dat méén je niet.' De geërgerde of geintigreerde blikken van andere klanten negerende boog Irene zich naar haar toe, en siste 'David? De zogenaamde seksgod van de assurantie-afdeling, waarover Paula zo laaiend enthousiast was dat de gehele vrouwelijke bevolking van ons bedrijf het wist? Díezelfde had jij gisteravond in bed?'

Pauzerend om enerzijds een slok te nemen van haar snel afkoelende cappuccino en anderzijds om Irene's gevoel voor overdramatiek te bewonderen knikte Diana. 'Dezelfde. Ik was zo dronken als een toeter en toch was ik teleurgesteld. Dat zegt genoeg.' Weer een knikje; ze was duidelijk nog niet wakker genoeg om zich druk te maken. Of misschien dééd het haar gewoon niets meer want de gebeurtenissen van afgelopen nacht waren eerder regel dan uitzondering in haar tegenwoordige bestaan.

'En hoe heb jij het nieuwe jaar ingeluid?'

'Oh, niets bijzonders. Ik heb toe staan kijken hoe Freek en Jeroen de rest van het bier in een badkuip goten en erin gingen zitten. Daar heb ik vervolgens zo om staan lachen dat ik het bijna in mijn broek deed, hetgeen ik heb opgevat als teken dat ik maar naar huis moest gaan.'

[1 april 2011]
'Okee, ik wacht nog steeds op de uitroep '1 april!', weet je' zei Diane, half pissig, tegen Irene. Dit keer zaten ze op de bank in het schamele appartement van Irene, met een glas rode wijn in de ene hand en in de andere een toastje met zalm-kip-tomaat salade of wat het ook maar was.

'Maar die ís er niet.'

'Okee. Ga je me dan nu eindelijk uitleggen hoe het kan dat jij opeens een relatie hebt met David en blijkbaar goddelijke seks want je straalt helemaal - kijk me niet zo verbaasd aan want je weet zelf ook dat je er beter uitziet dan ooit -  terwijl je drie, 'hier hield Diane ter bekrachtiging van haar betoog drie trillende vingers omhoog, zwaaiend met haar toastje 'drie weken geleden nog zwoer nooit meer naar hem om te kijken na míjn nieuwjaarsfiasco.'

'Ik... ik weet het zelf ook niet helemaal,' begon Irene aarzelend 'het ene moment keek hij op een bepaalde manier in mijn ogen - we hadden het trouwens niet eens over iets bijzonders, maar over de jaaropgaven van het inkoop-departement ofzoiets, ik weet het niet meer want ik lette op de kuiltjes in zijn wangen - kijk me niet zo aan!-  in ieder geval... ik kreeg opeens moed en vroeg hem of hij met me sushi wilde eten. Dat wilde hij. Hij zette me na afloop thuis af, ik vroeg hem binnen voor een glas wijn en... nouja. Je weet wel. Toen ik wakker werd had hij ontbijt gemaakt en zei dat hij me al tijden leuk vond. Zodoende.'

Diane probeerde niet met een bittere trek de fles wijn aan te kijken; zou het dezelfde zijn? Ook probeerde ze niet na te denken over welk feit haar het meest raakte: dat David blijkbaar wel kon presteren(alleen niet met haar), of dat Irene nu niet meer alleen was. Ze gooide de rest van haar glas in een teug achterover, schonk zichzelf nog eens in en hief het glas 'Nou, op je relatie dan maar'. Nog nooit had het geklink van twee glazen tegen elkaar zo geleken op het geluid van een hart dat breekt.

[1 juli 2011]
De relatie hield nog steeds stand, en Diane voelde zich een steeds grotere trut. In plaats van blij te zijn voor haar beste - en enige, leek het soms wel - vriendin, voelde ze boze steken en jaloezie en nog meer dingen die ze wegstopte.

Ze had het niet vaak meer over haar 'veroveringen': Irene was door haar eigen relatie overtuigd geraakt van het feit dat iedereen, zelfs Diane, ook een relatie nodig had, en 'tssk'de iedere keer als Diane vertelde van de zoveelste man die ze alleen had gelaten in een bed- het zijne, of dat van een hotel, maar nooit het hare - en die ze had verlaten voor een koffie of wijndate met Irene.

'Er is er ook een man voor jou, ik weet het zeker. Moet ik David eens vragen of...?'

'Nee, dank je. Hoe had je je dat trouwens voorgesteld? "Hee, weet je nog, Diane, die je nieuwjaarsavond nog het matras in hebt geneukt? Ja die is nog steeds sneu en alleen en op zoek dus weet je nog een vriend die haar zou willen hebben?"'

Irene bloosde. 'Moet je het nou zo brengen? Maar.. ja. Denk ik. We worden ouder, Di. Sommige van onze collega's hebben al kinderen enzo. Wil jij dat ook niet, heb je niet het gevoel dat je iets mist?'

Ze negeerde de hoopvolle blik, maar keek haar vriendin eens goed aan. Kéék, voor het eerst sinds lange tijd. En vroeg zich af wanneer de afstand tussen hen zo ongelooflijk groot was geworden, terwijl ze somber omlaag keek naar haar spiegelbeeld in de lauw-warme zwarte koffie.

[1 oktober 2012]
Alle verdomde, verknipte clichés in de hele verdomde, verknipte wereld waren waar, besloot Diane, terwijl ze nog een slok lauwe champagne nam. En ze spanden allemaal samen om haar het meest ellendige gevoel te geven op een moment waar ze met een stralende glimlach naast haar vriendin zou moeten staan.

'Je weet niet wat je hebt tot je het kwijt bent', iets met kikkers en prinsen en nog meer ongein. Allemaal lachten ze haar uit, zoemden ze rond haar hoofd als irritante vliegen die ze maar niet weg kon jagen, zelfs niet met uitstekende alcohol.

'Ik was er eerst' zei een verbeten, gekwetst stemmetje in haar hoofd en Diane moest haar hoofd buigen om niet te huilen. Voor elke respectievelijke helft van het pasgetrouwde stel was ze de eerste geweest, de eerste van hun mislukte niet-echt-een-trio. 'Ik was er eerst, en kijk me nu eens. Alleen.'

Maar Diane rechtte haar rug en lachte tot ze dacht dat haar mondhoeken van haar gezicht zouden smelten. Ze liet zich na afloop van de 'zo mooie, dank jullie wel!' ceremonie en afterparty meevoeren door een van David's vrienden. De zoveelste kikker die niet in een prins zou veranderen.


(FML WAT IS DIT)