Eergisteravond ging ik nog even een stukje lopen, in de hoop dat ik daarna goed en vroeg zou kunnen slapen. De lucht was donkergrijs, neigde naar blauwtinten, en de straatlantaarns brandden al. Het was koel, maar niet koud buiten en met mijn muziek bij me liep ik door in een stevig tempo.
Het was heerlijk om me even helemaal van alles en iedereen af te sluiten. Er waren bijna geen mensen onderweg en veel auto's waren er ook niet. Ik snoof de geur op die omhoog kwam uit de sloot die naast het fietspad lag en keek ondertussen vooruit. Er waaide een licht briesje en mijn oren waren gevuld met muziek - ik liet mijn mp3 de nummers uitkiezen, wilde verrast worden door vertrouwde klanken.
Op een gegeven moment bleef ik staan. Ik was nu officieel buiten de stad en keek om mee heen, naar de wijde weilanden, de flikkerende lichtjes in de verte, de schimmen van kerktorens en voorbij flitsende vrachtwagens. De lucht werd donkerder en ik voelde dat bekende tintelende gevoel dat ik altijd krijg van buiten zijn als de avond valt.
'Ik zou weg kunnen lopen,' overlegde ik met mezelf 'gewoon rechtdoor, niet achterom kijken.' Natuurlijk was ik niet serieus, wierp ik mezelf tegen. Ik had niets bij me, op een gegeven moment zou de muziek stoppen en mijn voeten moe zijn.
En toch bleef daar dat stukje verlangen, dat stukje wanderlust. Ik heb altijd gevonden dat de lucht 's nachts anders is, anders ruikt, dat je de essentie van nacht zou kunnen proeven als je je tong uitstak en geduldig afwachtte, in duister omhuld. Bedwelmend, voelde het en ik nam me voor om vaker rond dit tijdstip te gaan wandelen.
Enfin ik liep verder terwijl het steeds donkerder werd. Ik liep als een soort schim door de kleine straten, keek over de weilanden uit en vroeg me af hoeveel mensen hier op hetzelfde pad hadden staan turen in de verte. Wat voor soort personen het geweest waren, wat zie hier deden, hoe de wereld er toen nog uit zag. Ik voelde me opeens erg klein, een druppel in een oceaan.
Eenmaal thuisgekomen was ik nog even wakker, maar terwijl ik op mijn bed lag en naar het plafond keek droomde ik van sterrenstelsels, vreemde talen en risico's durven nemen en ik besloot dat deze slapeloze nacht alles waard was.
[ik ben moe, voor het eerst in weken rond een normaal tijdstip. vergeef me voor alle mislukte zinscontructies e.d]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten